ਚਾਰਲੀ ਸਮਿੱਥ
ਪ੍ਰਿਜ਼ਮ ਦੇ ਅਨੁਵਾਦਕ ਅਨੁਸਾਰ, ਸਰੀ ਨਿਵਾਸੀ ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਸਰੀ ਦੇ ਨਾਵਲਕਾਰ ਅਤੇ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸੇਖਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ “ਬਹੁਤ ਸ਼ਰਮੀਲਾ ਤੇ ਅੰਤਰਮੁਖੀ” ਦੱਸਿਆ ਹੈ। ਉਸ ਲਈ, ਲਿਖਣਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਗੁਆਚਣ ਵਾਂਗ ਹੈ।
“ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਸੋਚਣ ਵਿੱਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ,” ਸੇਖਾ ਨੇ ਜ਼ੂਮ ਇੰਟਰਵਿਊ ਵਿੱਚ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ। “ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਪਸ਼ਟ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।”
ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਪ੍ਰਿਜ਼ਮ, ਸੱਤ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ, ਜੋ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਲਈ ਢਾਹਾਂ ਪੁਰਸਕਾਰ ਲਈ 2018 ਦਾ ਫਾਈਨਲਿਸਟ ਸੀ, ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੈ। ਸੇਖਾ ਦੀ ਕਿਤਾਬ, ਜਿਸਦਾ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਇਕਸਟੇਸਿਸ ਐਡੀਸ਼ਨਜ਼ ਦੁਆਰਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਛਾਪਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਲਚਸਪ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀਆਂ ਅਕਸਰ ਪਾਤਰਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸੰਵਾਦਾਂ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਸੈਕਸ ਵਰਕਰ, ਇੱਕ ਵਿਆਹੁਤਾ ਔਰਤ ਜੋ ਮੁੱਖ ਰੋਟੀ ਕਮਾਉਣ ਵਾਲੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਔਰਤ ਜੋ ਇੱਕ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਅਤੇ ਮਾੜੇ ਵਿਵਹਾਰ ਵਾਲੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਦੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਔਰਤ ਨਾਲ ਵਿਆਹੇ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਅਤੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ ਵੀ ਹੈ।
“ਮੈਂ ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਲਿਖ ਸਕਦਾ,” ਸੇਖਾ ਦੱਸਦਾ ਹੈ। “ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਆਮ ਤੌਰ ‘ਤੇ, ਮੈਂ ਸਾਲ ਵਿਚ ਇਕ ਜਾਂ ਦੋ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ।
ਪਹਿਲੀ ਕਹਾਣੀ ਜੋ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਿਜ਼ਮ ਲਈ ਲਿਖੀ ਸੀ ਉਹ ਸੀ “ਪੈਂਗੁਇਨ”। ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਹਿਲੇ ਪਤੀ, ਸ਼ਮਸੇਰ ਤੋਂ ਇੱਕ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸੁਨੇਹਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸ ਨੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਇਹ ਸੰਦੇਸ਼ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਚਿੰਤਤ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ, ਜੋਵਨ ‘ਤੇ ਪੈਣ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਾਰੇ ਫਿਕਰਮੰਦ ਹੈ। ਬੱਚੇ ਨੇ ਕੈਨੇਡਾ ਚ ਜੰਮੇ-ਪਲੇ ਕੀਥ ਨਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸਤੌਲੇ ਬਾਪ ਨਾਲ ਗੂੜ੍ਹਾ ਸਬੰਧ ਜੋੜ ਲਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਸੇਖਾ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ “ਪੈਂਗੁਇਨ” ਕਹਾਣੀ ਇਸ ਲਈ ਲਿਖੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਪਾਠਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜੋ ਜੋਵਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰਦਾ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਖੂਨ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਨਹੀਂ ਹਨ।
“ਮੈਂ ਪੰਜਾਬੀ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦੇ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ,” ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਸੇਖਾ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿਚ ਗੂੜੀ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਪਹੁੰਚ ਹੈ , ਜਿਹੜੀ ਉਸਦੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿਚ ਲਿੰਗ ਅਧਾਰਤ ਭੇਦਭਾਵ ਬਾਰੇ ਉਸਦੀ ਡੂੰਘੀ ਚਿੰਤਾ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਕੁਝ ਉਹ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਦੇਖਦਾ ਮੋਗਾ ਜਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਇਕ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਜਵਾਨ ਹੋਇਆ।
“ਔਰਤ ਉਪਰ ਮਰਦ ਭਾਰੂ ਹਨ ਪਰ ਮੈਂ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ,” ਸੇਖਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਪ੍ਰਿਜ਼ਮ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀ, “ਹਾਊਸ ਵਾਈਫ” ਵਿੱਚ ਵੀ ਝਲਕਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਨੀਨੂ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੋਂ ਦੱਸੀ ਗਈ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਇੰਨੀ ਥੱਕ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਤੀ, ਮਨਮੀਤ, ਆਪਣਾ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਕੇਵਿਨ ਦੀ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਸੇਖਾ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਆਮ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਖਾਣਾ ਪਕਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਵੀ ਦੇਖਦੀਆਂ ਹਨ। “ਹਾਊਸ ਵਾਈਫ” ਵਿੱਚ, ਉਹ ਇਸ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਧਾਰਨਾ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਸੇਖਾ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ, ਹਰਚੰਦ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਜਗਦੀਸ਼ ਕੌਰ, ਦੋਨੋਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਅਧਿਆਪਕ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਕੈਨੇਡਾ ਜਾਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਨਹੀਂ ਬਣਾਈ ਪਰ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ 1980 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਖਾੜਕੂ ਸਿੱਖ ਵੱਖਵਾਦੀਆਂ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਵਿਚਕਾਰ ਸਿਆਸੀ ਗੜਬੜ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਹੋਰ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਸੇਖਾ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸਮਾਂ ਉਸ ਵਰਗੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਵਿਦਰੋਹੀਆਂ ਤੋਂ, ਸਗੋਂ ਪੁਲਿਸ ਤੋਂ ਵੀ ਖ਼ਤਰੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਜੋ ਗੈਰ-ਨਿਆਇਕ ਕਤਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਸੇਖਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ 60 ਡਾਲਰ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸੀ।
ਉਹ ਸਿਰਫ 20 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਇੱਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਝਟਕਾ ਸੀ. ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਉਹ ਸਾਹਿਤ ਅਤੇ ਲਿਖਣ ਦੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਮਸ਼ੀਨਿਸਟ ਅਤੇ ਇੱਕ ਰੀਅਲ-ਐਸਟੇਟ ਏਜੰਟ ਬਣ ਗਿਆ।
ਸੇਖਾ ਨੇ ਇੱਕ ਗੈਰ-ਗਲਪ ਰਚਨਾ, ਟੈਕਸੀਨਾਮਾ, ਨਾਵਲ ਹਨੇਰੇ ਰਾਹ, ਅਤੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇ ਕਈ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਲਿਖੇ ਹਨ। ਆਪਣੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਅੰਦਰ ਪਿਤਰੀਵਾਦੀ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਨੂੰ ਦਰਪੇਸ਼ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਬਾਰੇ ਵੀ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਲਿਖਿਆ ਹੈ।
ਕੈਨੇਡਾ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨ ਦਰਜਨ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਸਟੇਜ ਲਈ ਢਾਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਸੇਖਾ ਅਨੁਸਾਰ, ਇੱਕ ਨਾਟਕਕਾਰ ਇਸ ਸਮੇਂ “ਹਾਊਸ ਵਾਈਫ” ‘ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਸਕ੍ਰਿਪਟ ‘ਤੇ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਪ੍ਰਿਜ਼ਮ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਹਾਣੀ “ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਟ” ਹੈ, ਜੋ 2016 ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਇੱਕ ਉੱਚ-ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਸਾਹਿਤਕ ਮੈਗਜ਼ੀਨ, ਸਿਰਜਣਾ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਈ ਸੀ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਵੈਨਕੂਵਰ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬੀ ਮੂਲ ਦੀ ਇਕ ਸੈਕਸ ਵਰਕਰ ਦੀਆਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸੋਚਾਂ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਉਹ ਆਪਣੀ ਉਮਰ, ਕੱਦ ਅਤੇ ਭਾਰ ਬਾਰੇ ਗਾਹਕਾਂ ਨੂੰ ਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਝੂਠ ਬੋਲਦੀ ਹੈ। “ਮੇਰਾ ਤਜਰਬਾ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਆਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਵਾਲ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦੇ ਅਤੇ ਜੋ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ,” ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ। “ਉਹ ਸਿਰਫ ਫਲਰਟ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ.”
ਸੈਕਸ ਉਦਯੋਗ ਵਿੱਚ ਰੋਜ਼ੀ-ਰੋਟੀ ਕਮਾਉਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਅਕਸਰ ਸਹਿਣ ਕੀਤੀ ਹਿੰਸਾ ਨੂੰ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਵਿਚ ਸਹਿਜ, ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ਅਤੇ ਢੁੱਕਵੇਂ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ, ਉਹ ਗਾਹਕਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਉੱਤਰ-ਪੱਛਮੀ ਹਿੱਸੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਬਜਾਏ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਚੇਨਈ ਤੋਂ ਹੈ।
“ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਣ ਵਾਲੇ ਜ਼ਖਮਾਂ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਨਹੀਂ ਖੋਲ੍ਹਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ,” ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇੱਕ ਦਰਦਨਾਕ ਕਹਾਣੀ ਹੈ।
ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਦੀ ਅੰਤਮ ਕਹਾਣੀ, “ਇੱਕ ਹੋਰ ਸੁੱਚਾ ਸਿੰਘ”, ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਪੰਜਾਬੀ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਨੂੰ ਉਲਟਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਸੇਖਾ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਉਸ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਤੋਂ ਉੱਭਰ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਹੈ।
ਲੋਕ-ਕਥਾ ਵਿੱਚ, ਸੁੱਚਾ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਭਰਜਾਈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਹਰਲੇ ਪ੍ਰੇਮੀ – ਸੁੱਚਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸਭ ਤੋਂ ਚੰਗੇ ਦੋਸਤ – ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਖੌਤੀ ਆਨਰ ਕਿਲਿੰਗ ਵਿੱਚ ਕਤਲ ਕਰਕੇ ਇੱਕ ਨਾਇਕ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਸੇਖਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵਿਚਲੇ ਸੁੱਚਾ ਸਿੰਘ ਦਾ ਜੀਵਨ ਪ੍ਰਤੀ ਵੱਖਰਾ ਨਜ਼ਰੀਆ ਹੈ: ਉਹ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਸ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਸੇਖਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਮੈਂ ਲੋਕਧਾਰਾ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।“
ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿਚ ਬਿਮਾਰ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਕੇਅਰਹੋਮਾਂ ਵਿਚ ਭੇਜਣ ਦੀ ਹਿਚਕਚਾਹਟ ਨੂੰ ਉਹ ਕਹਾਣੀ “ਦਿ ਹੋਮ” ਵਿੱਚ, ਨਜਿੱਠਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਵਿਚ ਮੁਖ ਪਾਤਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮੁਸ਼ਕਲ ਵਿਕਲਪ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਹਾਲਤ ਬਿਮਾਰੀ ਅਤੇ ਉਮਰ ਕਾਰਣ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਵਿਗੜ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਸੇਖਾ ਨੇ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ, ਕਾਮਿਆਂ ਨੂੰ ਕੇਅਰ ਹੋਮਜ਼ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਢੁੱਕਵੀਂ ਸਿਖਲਾਈ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉੱਥੇ, ਬਜ਼ੁਰਗ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ ਘਰ ਵਿਚ ਇੱਕਲੇ ਬੈਠਣ ਦੀ ਬਜਾਏ।
“ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿੱਚ ਧਾਰਨਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹੀ ਬਜ਼ੁਰਗ ਵਿਅਕਤੀ ਕੇਅਰ ਹੋਮ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਬੱਚੇ ਜਾਂ ਪਰਿਵਾਰ ਜਿਸਦੀ ਕਦਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ।” ਸੇਖਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਮੈਂ ਇਸ ਧਾਰਨਾਨੂੰ ਤੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਇਹ ਨਵੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ।”
ਪ੍ਰਿਜ਼ਮ ਦੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਨੁਵਾਦਕ ਅਤੇ ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਲੇਖਕ ਅਜਮੇਰ ਰੋਡੇ, ਭੂਮਿਕਾ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸੇਖਾ “ਪਰਵਾਸੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਦੀ ਡੂੰਘਾਈ ਵਿੱਚ ਡੁਬਕੀ ਮਾਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦੀਆਂ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਹੌਂਸਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਪੰਜਾਬੀ ਡਾਇਸਪੋਰਾ ਦੇ ਕੁਝ ਕੁ ਹੀ ਹੋਰ ਗਲਪ ਲੇਖਕਾਂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਹੈ”। ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲਿਖਦੇ ਹੋਏ, ਰੋਡੇ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਸੇਖਾ ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਲਈ ਢਾਹਾਂ ਪੁਰਸਕਾਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ 2013 ਵਿੱਚ ਵੈਨਕੂਵਰ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਬਰਜ ਢਾਹਾਂ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਰੀਟਾ ਢਾਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਉੱਤਮਤਾ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਣ ਦੇ ਮਿਸ਼ਨ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। $25,000 ਦਾ ਸਲਾਨਾ ਇਨਾਮ ਕੈਨੇਡਾ ਇੰਡੀਆ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਸੋਸਾਇਟੀ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਪ੍ਰਿਜ਼ਮ ਦਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਨ ਲਈ RBC Emerging Artists Program ਨਾਲ ਭਾਈਵਾਲੀ ਕੀਤੀ।
ਇਸ ਸਾਲ ਦਾ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਲਈ ਢਾਹਾਂ ਇਨਾਮ 17 ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਸ਼ੈਰੇਟਨ ਵੈਨਕੂਵਰ ਗਿਲਡਫੋਰਡ ਹੋਟਲ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਸਮਾਗਮ ਦੌਰਾਨ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ।
ਟਵਿੱਟਰ @charliesmithvcr 'ਤੇ ਪੈਨਕੂਵਰ ਸੰਪਾਦਕ ਚਾਰਲੀ ਸਮਿਥ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰੋ। ਟਵਿੱਟਰ @PancouverMedia 'ਤੇ ਪੈਨਕੂਵਰ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰੋ।
Click here to the original article.
Follow Pancouver editor Charlie Smith on Twitter @charliesmithvcr. Follow Pancouver on Twitter @PancouverMedia.
